ไฮคิว
ไฮคิว คู่ตบฟ้าประทาน (Haikyuu!!) เป็นกีฬาวอลเลย์บอลจ้ะ ซึ่งเรื่องนี้เป็นดีเยี่ยม บอกเลยว่าทุกๆการแข่งขันผู้ชมนั่งแทบไม่ติดเหมือนกับกำลังเชียร์กีฬาอยู่จริงๆซึ่งตัวนำของเรื่องก็จะเป็น ฮิทุ่งนาตะ โชโย รักการเล่นกีฬาวอลเลย์บอลมากมาย แต่มีอุปสรรคที่ส่วนสูง แม้กระนั้นก็ไม่ยกเลิกความตั้งใจ รวมทั้งอีกคน ติดอยู่เงยามะ โทบิโอะ ที่มีพรสวรรค์ เก่ง สูง ดูดีเพอร์เฟ็คไปทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ตอนแรกๆเป็นคนเอาแต่ใจไปนิด และก็เก่งเกินคนกลุ่มเดิม ที่ไม่มีผู้ใดรับลูกที่เขาเซ็ตด้วยความไวให้ได้เลย แล้วก็มาเจอฮิที่นาตะที่สะดุดตาในเรื่องความเร็ว และก็สามารถรับลูกที่เขาเซ็ตได้ ก็เลยมาเป็นคู่หูที่นิสัยดีของฮินาตะ ซึ่งพวกเขาแล้วก็ทีมก็จำต้องฝึก แล้วก็ลงแข่งเพื่อให้ก้าวไปด้านหน้าเรื่อยๆมีหลายซีซันและก็สนุกสนานมากมาย ไฮคิว ถ้าเกิดยังมีบุคคลที่ไม่เคยมอง เสนอแนะว่าจำต้องดูจ้ะ ไฮคิว
ชื่อเต็มเป็น : ในวันที่สาวออฟฟิศวัยกลางคนจะต้องพึ่งพาอาศัยเจ้าฮิที่นาตะ
หลังจากเกิดภาวะเครียดจนถึงหูดับ (จริง ไม่คุยโว) ตอนกลางปี ด้วยเหตุหลายประการ ตัวตน อารมณ์ สังคม ความชรา การงาน ในระดับที่ใกล้ๆเส้นจะขาดผึง ถึงกับขนาดเขียนบอกตนเองว่า ‘ฮึบนะ ใช่เพียงตัวเราที่อับเฉายับเยิน’
สาวพิจ —ซึ่งเป็นตัวฉันเอง (ในกรณีที่ไม่เคยรู้จะกันมาก่อน) ก็ได้พบกับสิ่งชโลมจิตใจโดยบังเอิญแม้กระนั้นมีพลังระดับมงกุฎเพชร
เจ้าเหล่านี้นั่นแหละ ที่มาเปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดไป เอาจริงเอาจัง เห็นด้วยว่าในขณะที่ดูไฮคิวฉบับอนิเมะรวมทั้งอ่านฉบับมังงะกระทั่งจบ รู้สึกมีแรงมากมายๆร้องไห้แทบทุกตอนสลับกับการหัวเราะจนหน้าเหี่ยว (ไหน คนไหนกันแน่เสริมว่าหร่อนเฉาอยู่แล้ว) ดุ้งดิ้งจนถึงลืมอายุ รวมทั้งพล่ามกับตัวเองทุกๆวันเมื่อไหร่จะอ่านจบสักครั้ง อยากเขียนลง minimore แบบใจจะขาดรอนๆ
จ้ะ…มันผ่านมานานมากแล้ว จนกระทั่ง to the top part2 ฉายหลายตอน ดิฉันก็ยังไม่ได้เริ่มเขียนความรู้สึกพวกนั้นออกมาเสียที จนกระทั่งกลัวว่าถ้าไม่เขียนในตอนนี้ ความรู้สึก ‘กระปรี้กระเปร่า’ แบบงั้นจะถูกกลืนหายไปเสียสิ้น ไฮคิว
ย้อนอดีตกลับไปหลายปีก่อน ดิฉันเคยประพันธ์นิยายแล้วก็ถูกตีพิมพ์อย่างเป็นเรื่องเป็นราว และจะได้พิมพ์อีกเล่มหนึ่งแต่…. (หัวข้อนี้triggerมากมาย พยายามไม่ไปแตะความห่วยแตกของตน ซึ่งหนีไม่เคยพ้น) พบว่าตัวละครที่ฉันทำขึ้น มักสันโดษ ไม่มีภูมิหลัง ไร้มิตรสหาย ไม่รักคนไหนกันแน่ ไม่เหงา ไม่ริษยา ไม่มีมิติใดๆก็ตามกระทั่งน่ารำคาญไปหมด ข้อโต้แย้งมากมายเสมือนผู้แต่ง ทั้งที่ผู้เขียนผู้คนจำนวนไม่ใช้น้อยเกือบจะไม่ต้องจัดแจงนักแสดงของตนเลยด้วย เพียงแค่ปล่อยให้พวกเขาโบยบินอย่างอิสระ ไฮคิว
เมื่อได้ทราบจักไฮคิว ก็รู้สึกถึงนักแสดงอย่างนั้น แบบที่อยากมีในโลกของตนบ้าง
ในตอนเริ่มทำความรู้จักกับเรื่องนี้ใหม่ๆก็มีความตึ้บอยู่ในหัวว่าไฮคิวมันรีเลทอะไรกับชีวิตตัวเองหนักหนาจนถึงกับร้องห่มร้องไห้แบบเลอะเทอะ แบบไม่มีความเป็นมา รวมทั้งกำเนิดปริศนาว่าเจ้าฮิท้องนาตะเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนวะ (เกิดขึ้นมาไม่เคยมีพลังแบบงี้เลย) เอ๊ะ หรือเราอินพี่โนยะ ด้วยเหตุว่าตัวฉันนั้นคือลิเบอโร่ ที่ต้องรับทุกสิ่งทุกอย่างแล้วพากเพียรให้มันไม่ล่มน่ะนะ
แมทช์อินาริซากิตายห่ามากมาย อ่านในรถยนต์ใต้ดินแล้วขี้มูกไหลอยู่ในแมสก์ เวทนาตนเอง มันบีบคั้น มันอยากเอาชนะไปหมดจนจำต้องหยุดอ่านแล้วพักหายใจแบบโชโย ดึงตัวเองออกมาให้ดำเนินชีวิตประจำวันก่อน
ในเวลาที่สึมุกล่าวว่า ‘โชโยคุง สักวันฉันจะจ่ายลูกให้นาย’ ดิฉันหัวใจวาบตอนนั่งรถกระป๊อเข้าที่ทำงาน มันช่างมีพลังพรั่งพร้อม มุ่งมั่น กระตือรือล้น ในขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงความอยากเอาชนะ อยากยกมือขึ้นไหว้พี่สึมุ
พี่ยักษ์จิ๋วที่เป็นเหมือน ‘หมุดหมาย’ สำคัญที่จะต้องเอื้อมให้ถึงให้ได้ ฉันถูกใจนะ เนื่องจากเริ่มได้สำคัญจริงๆกระทั่งพบว่าตัวเองต่างหากที่สำคัญ
‘โชโย ช่วยเป็นผู้ที่น่าสนใจต่อไปนะ’ ของเคนมะนี่แหละพ้อยท์ ไม่ได้บอกครั้งเดียว พอเพียงพ่อหนุ่มผมยาวนี่บอกอีกรอบมันมียิ่งน้ำหนักเพิ่มมากขึ้นและเพิ่มความน่าสยดสยองขึ้นด้วย เมื่อไม่สนใจแล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีแรงล่อใจอีกต่อกันอีก ไม่คอนเน็ค การที่เคนมะพูดยังงั้นออกมามันซื่อสัตย์ (รวมทั้งจริงมาก) แม้จะฟังดูใจร้ายนิดๆก็ตาม เวลาที่เคนมะไม่มองดู มันเจ็บปวดแฮะ การที่ถูกละเลยความสำคัญเนี่ย ร้ายจริงๆ
100 คะแนนให้เนโกะมะ (เอ๊ะ!)
แต่ว่าช่วงหวานใจที่สุดก็คือช่วงจิกกันระหว่างโทระกับเคนมะนั่นล่ะ ทะเลาะกันจนโดนน้ำสาด (มีคนบ่นไปซ้อมไปว่า ‘กำแพงในใจ ไม่ชอบเลย’) กระทั่งถึงในเวลาที่โทระกล่าวว่า “ให้เรียกฉันว่าโทระได้นะ” มันแบบเห้ย เอ็ง ท้ายที่สุดก็ยอมรับความสามารถกันแล้วนะ แล้วตามมาด้วยซีนเคนมะตอบว่า “ไม่เรียกได้ไหม-“ (ตีกัน จะโดนน้ำสาดอีกรอบ) ดิฉันวางไอแพดเลย ขอบพระคุณที่โลกนี้มีไฮคิว ไหว้ย่อ และก็ที่อยากพิมพ์เก็บเอาไว้คือทีมเวิร์กของเนโกะมะพิเศษมากๆเป็นทีมเวิร์กในอุดมคติที่รู้สึกตัวว่าไม่มีทางที่จะสัมผัสได้ในชีวิตจริง ทุกคนเท่มากนะ เวลานี้ไฮคิวจบแล้วจริงๆขอบพระคุณที่เข้ามาแปลงชีวิต เป็นเรื่องสำคัญมาก ตลอดการอ่านอินกับคำพวกนั้นมาก เสมือนถ้อยคำทื่อๆมันพุ่งตรงมาถึงจิตใจเสมอ ‘เฮ้ย ไม่เป็นไรนะ’, ‘ทำเป็นดีแล้วล่ะ’, ‘รับงาม’ (ซีนคุณโบรับลูกด้วยอกแล้วชมตนเองว่ารับสวยเป็นตรึงจิตมากนะคะ คนอะไร ตาบ้า) ในวันที่เด็กๆคนไม่ใช่น้อยติดทีมชาติ และก็อีกคนไม่ใช่น้อยไปใช้ชีวิตของตนเอง มันสะท้อนกลับมานะว่ามนุษย์เราทุกคนล้วนผ่านความสุขรวมทั้งความเจ็บ บางทีอาจไม่ได้เดินในเส้นทางที่ตั้งจิตใจด้วยเหตุผลหลายประการ อย่าวินิจฉัยผู้ใดกันเลย ตั้งแต่เริ่มจนกระทั่งจบ ดิฉันก็ตอบตนเองได้ชัดแจ้งว่ารีเลทกับคุณโนยะมากมายอย่างที่เขียนไว้ตอนต้น คนนี้ล่ะมั้งที่ทำให้ดิฉันรู้สึกถึงคำว่า “ควรโบยบิน” เยอะที่สุด
กลุ่มวอลเลย์บอลโรงเรียนค้างราสึโนะ (KARASUNO)
สีประจำทีม : ส้ม , ดำ / เครื่องหมายกลุ่ม : กา
ข้อมูล : กลุ่มวอลเลย์บอลสถานที่เรียนค้างราสึโนะ ได้รับสมญานามตีตราว่าเป็น ‘ผู้ชนะที่ล่วงหล่น’ หรือ ‘อีกาที่บินไม่ขึ้น’ ภายหลังทั้งทีมไม่อาจจะไปถึงอินเตอร์ไฮด์ระดับประเทศได้อย่างครั้งที่ “สมอลล์ไจแอนท์” เคยทำผลงานเอาไว้ ติดอยู่ราสึโนะรุ่นปัจจุบันจากการนำกลุ่มของกัปตันซาวามุระ ไดจิ จึงหาทางปรับปรุงทีม โดยใช้การเล่นบอลเร็ว ประสานทักษะกันระหว่างฮิท้องนาตะกับติดอยู่เงยามะมาเป็นจุดเด่นให้กับทีม กลุ่มติดอยู่ราสึโนะเป็นทีมที่เน้นการเล่นเกมส์รุกที่ร้ายแรงมากยิ่งกว่าเกมส์รับ รวมทั้งมักจะมีลูกเล่นใหม่ๆอันน่าเร้าใจมาให้ทีมคู่แข่งขันได้ตลึงเสมอ
ทีมวอลเลย์บอลสถานที่เรียนเนโกะมะ จังหวัดเมืองโตเกียว ( NEKOMA)
ประจำทีม : แดง, ดำ / เครื่องหมายทีม : แมว
ข้อมูล : กลุ่มวอลเลย์บอลโรงเรียนเนโกะมะ ขึ้นชื่อลือชาเรื่องการเล่มเกมส์ด้วยความสมดุลโดยอาศัยความเกี่ยวพันระหว่างสมาชิกในทีม ซึ่งลักษณะเด่นของกลุ่มเนโกมะไม่ใช่การเล่นเกมส์ที่หวือหวา รุนแรงเหมือนอย่างทีมอื่นๆแม้กระนั้นเป็นการเฝ้าเล่าเรียนคู่แข่งขัน(ราวกับแมวจ้องเหยื่อ)กระทั่งเจอข้อด้อย แล้วถึงค่อยใช้ข้อด้อยนั้นทำเกมส์รุกนำแต้มกลับมาเป็นของตัวเองไปเรื่อย
กลุ่มวอลเลย์บอลแสดงวิทยาลัยช่างอาชีพดาเตะโคเงียว (DATEKOUGYOU)
สีประจำทีม : สีน้ำเงินอมเขียว, ขาว / สัญลักษณ์กลุ่ม : กำแพงเหล็กดาเตะวัว
ข้อมูล : กลุ่มวอลเลย์บอลสาธิตวิทยาลัยช่างอาชีพดาเตะวัวเงียว มีผู้ตัวบล็อกในกลุ่มสูงเกินไปกว่าร้อยแปดสิบถึงสามคน โดยผู้เล่นอย่าง ทาคาโนบุ อาโอเนะมีความสูงถึง 197 ซม.(!) จึงทำให้เป็นทีมที่มีการปกป้องอันหนักแน่นเปรียบเสมือนกำแพงเหล็กกล้า
กลุ่มวอลเลย์บอลสถานศึกษาอาโอบะโจไซ (AOBAJOSAI)
สีประจำทีม : สีเขียวเทอร์รอส์, ขาว
ข้อมูล : กลุ่มวอลเลย์บอลสถานที่เรียนอาโอบะโจไซ หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ‘เซย์โจว’ เป็นกลุ่มที่มี Setter ความสามารถฉกาจฉกรรจ์ กัปตันกลุ่มสมยานาม ‘มหาราชาที่สนาม’ (ตั้งโดยฮิที่นาตะ) อย่างโออิคาวะ โทรุ ซึ่งเป็นอดีตรุ่นพี่ของค้างเงยามะ โทบิโอะ มีความรู้ความสามารถสำหรับเพื่อการกระโจนเสิร์ฟลูกที่ยอดเยี่ยม แล้วก็มีเกมส์รับที่สมดุล จึงทำให้เป็นกลุ่มชั้นแถวหน้าของตารางจังหวัดไม่ยางิ
กลุ่มวอลเลย์บอลสถานที่เรียนชิราโทริซาวะ (SHIRATORIZAWA)
สีประจำทีม : สีม่วงแดงอมน้ำตาล, ขาว / เครื่องหมายทีม : นกอินทรีย์
ข้อมูล : กลุ่มวอลเลย์บอลสถานศึกษาชิราโทริซาวะเป็นทีมที่อยู่ในระดับ Top 8 ของประเทศโดยมี อุชิจิมะ วากาโทชิ หนึ่งในผู้แทนกลุ่มชาติคอยทำหน้าที่กัปตันและก็เอซให้กับทีม มีความรู้ทางด้านพลังการตบที่รุนแรง แทบไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องเกมส์รุกสุดโหด โหดซะกระทั่งทีมคู่ปรับพากันยอมแพ้ถ้าได้อยู่สายรอบเลือกเดียวกัน โดยเหตุนี้กลุ่มชิราโทริซาวะก็เลยกลายเป็นทีมอันดับต้นๆของตารางจังหวัดไม่ยางิไปอย่างแน่นอนเลย
กลุ่มวอลเลย์บอลโรงเรียนฟุลุกโรดานิ จังหวัดโตเกียว (FUKURODANI)
ประจำกลุ่ม : สีขาว, ดำ, ทอง / เครื่องหมายกลุ่ม : นกฮูก
ข้อมูล : ทีมวอลเลย์บอลโรงเรียนฟุคุโรดานิถูกจัดให้เป็นทีมวอลเลย์บอลที่ดีที่สุดของโตเกียว มีกัปตันโบคุโตะ โคทาโร่ หนึ่งในเอซระดับ Top 5 ของประเทศ ทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางทีมซึ่งได้แรงสนับสนุนจากลูกทีมทุกๆ คน จนทำให้ทีมฟุคุโรดานิสามารถยึดเกาะกันเป็นปึกแผ่นสร้างเกมส์รุกอันชาญฉลาดเก็บแต้มมาได้อย่างง่ายดาย
